Yaşadığımız ömür boyu hər addımda seçim edirik. Yəni əslində həyatımız seçimlərdən ibarətdi, öləcəyimiz gün xaricində həmişə hər şey üçün ən azı iki seçim olur, biz də hansınısa seçib davam edirik. Amma adətən o qədər xırda şeylər olur ki, fərqinə varmırıq, yalnız çox böyük, ciddi seçimlər qarşısında qalanda özümüzü itiririk. Həyat bizi ciddi nələr üçünsə seçim etmək məcburiyyətində qoyanda bu adətən belə olur: seçimlərdən hansının yaxşı, hansının pis olduğunu ayırd etməyə və yaxşı olanı seçməyə çalışırıq. Yaxud bilərəkdən pis olduğunu düşündüyümüzü seçirik. Yəni adətən bu proses belə baş verir. Baxmayaraq ki, bizim həyat təcrübəmiz nə qədər çox olursa olsun, yaşanmadan nəyin yaxşı nəyin pis olduğunu təyin edə bilmək, tam dəqiqliklə bunu dərk etmək insan varlığına ziddir. Amma yenə də bir az beynimizi bir az da ürəyimizi qurcalayıb nəticə əldə etməyə çalışırıq. Bəziləri ürəyinin, bəziləri də beyninin “səs çoxluğunu”nu qəbul edir. Çox əvvəllər həmişə ürəyimin dediyini seçmişəm, sonra beyni dinləməyin daha yaxşı olduğuna inandıran insanlar gəldi həyatıma, bunu qəbul edib, beynimin nəticələrini üstün tutmağa çalışdım və nəhayət illər sonra bunun məni qane etmədiyini, olmadığım kimi olmağa başladığımın fərqinə varanda, qayıdıb ürəyimdən üzr istədim, indi biz yenidən “dostuq”.

DAVAMI